Uprowadzona X

 Gdy spadnę na samo dno, wyciągnę dłoń czy Ty chwycisz ją ... 

-Proszę opowiedz mi o tym - Bill uśmiechnął się ze zrezygnowaniem spoglądając na dziewczynę przed sobą. Jej proste włosy, błagalne spojrzenie i czarne leginsy z szarym sweterkiem wywoływało w nim dziwne emocje.

-Dar przekonywania masz chyba po niej - odpowiedział w końcu zaciągając się papierosem.
 Lidia uśmiechnęła się już pewniej siadając wygodnie na kanapie w salonie.

-Więc co chcesz wiedzieć? - zapytał po chwili mężczyzna wypuszczając wolno dym, a swój wzrok przeniósł na wielki obraz za plecami dziewczyny. Wzruszyła ramionami.

-Nasza rozmowa skończyła się na tym, że Nicole okłamała Davida.

Mężczyzna uśmiechnął się lekko na wspomnienie o tym.

-Ale nie o tym dzisiaj chciałam rozmawiać - dodała, a jego mina z rozbawionej przerodziła się w zaciekawioną i lekko zdziwioną.

-Wiec?

-Jesteś jego bratem bliźniakiem. 

Bill prychnął biorąc kolejnego bucha.

-A więc ściągnęłaś mnie po to bym ci opowiedział o naszej rodzinie?

Dziewczyna zagryzła nerwowo wargę kiwając potakująco głową. 

-Czemu nie zapytasz o to Davida?

-Przecież wiesz czemu. 

-David w ogóle wie, że prosisz mnie o takie rzeczy?

-Nie i mam nadzieje, że się nie dowie.

Prychnął pod nosem.
-Zaczynasz kombinować mała. Zupełnie jak Nicole. Może miałaś siostrę? - Lidia westchnęła z lekką irytacją, że ma czelność powiedzieć coś takiego.

-Rozkochaj w sobie Davida i Sebastiana a padnę u twoich stóp - dodał z rozbawieniem unosząc prowokacyjnie brew.

-Nie mam zamiaru nikogo w sobie rozkochiwać - mruknęła stanowczo patrząc w jego ciemne tęczówki. Takie same jak u Davida.

-Doprawdy? A ja myślałem, że już to uczyniłaś.

Lidia przekręciła teatralnie oczami po czym wstała napięcie z tapczana.

Odwróciła się do Billa tyłem i gdy już miała odejść zatrzymał ją jego głos.

-David ci coś powiedział?

Odwróciła się do niego powoli odgarniając kosmyk włosów za ucho.

-Powiedział, że nienawidził matki, a ojczyma tym bardziej.

Bill uśmiechnął się lekko gasząc papierosa.

-Zginęli w wypadku samochodowym gdy mieliśmy 19 lat. - Lidia słysząc to zmarszczyła brwi ze zdziwieniem po czym wolno usiadła na róg tapczana by być blisko mężczyzny.

-Bardzo mi przykro.

Bill spojrzał na nią z politowaniem
 -Mało brakowało, a David tańczyłby nad ich grobem.

-To, że tak mówił nie oznacza, że tak myślał.

-Dlaczego do cholery starasz się w każdym człowieku widzieć dobro?

-Bo każdy zasługuje na szczęście Bill. 

-Byliśmy zżyci z prawdziwym ojcem. Codziennie zabierał nas do kina, na plac zabaw. Ale uzależnienie sięgało górą. Był narkomanem. Zwolnili go z pracy dlatego zaczął brać więcej niż zazwyczaj olewając nas jednocześnie. Tylko David pomagał mu wstać gdy przewracał siebie i wszystko co znajdowało się w pobliżu. Miał do niego szacunek. Aż pewnego dnia wziął za dużo.  

-Więc dlatego David nie lubił swojego ojczyma? Bał się, że zajmie miejsce prawdziwego ojca?

-David nigdy  nie nienawidzi bez powodu. Mieliśmy trudny okres buntu. Wszyscy nas mylili dlatego ja poszedłem w ślady bardziej rocka, a David hip hopu. Kiedyś nawet malowałem się i to wkurzało ojczyma. Matka była zaślepiona jego miłością, że ignorowała fakt, że zaczął się nade mną znęcać.

-Bił cię? - zapytała cicho ze smutkiem. 

Bill zaśmiał się lekko po czym wstał zdejmując swój czarny obcisły sweterek.
Lidia patrzyła na niego ze zdziwieniem, a jej wzrok obniżył się nieco na jego ramiona,
 barki aż w końcu na plecy. 

Trzy blizny najprawdopodobniej po uderzeniach.

-Bił mnie kablem. Nienawidziłem tego, że nie potrafiłem się mu przeciwstawić - odezwał się ponownie zakładając na siebie ubranie. Znów usiadł, a Lidia starła delikatnie łzę.

-David zawsze był porywczy więc gdy się dowiedział potwornie się wkurzył. Zaczęli się szarpać i bić. Choć nasz ojczym był silniejszy w końcu w przeszłości trenował boks to David wygrał. Matka dostała szału. Mówiła, że sam jestem sobie winien, że mam się wynosić. W tedy David powiedział, żeby zapamiętała ten dzień, w którym straciła dwóch swoich synów. Tego długu nie spłacę mu chyba nigdy.

-Odszedł z tobą? Odszedł dla ciebie?

-Ale potem już było gorzej. Poznał Sebastiana, Nicole, a po jej śmierci zaczęły się kłopoty z policją. Teraz ty jesteś częścią tej pieprzonej historii.
-To chore, ale moja złość już przeszła. Nie potrafię tego opisać, ale gdy jestem z Davidem czuje się bezpiecznie.
Słysząc to mężczyzna uniósł do góry jedną brew patrząc w jej oczy.
-Jeśli się w nim zakochasz popełnisz największy błąd w swoim życiu.
-Dlaczego? Myślisz, że David nie zasługuje na miłość?
-Nie o to chodzi. David cię zniszczy. Zabierze ci każdą namiastkę szczęścia, jedyne czego będziesz pragnęła to wywołać uśmiech na jego twarzy.
-Bill on już to zrobił. Zniszczył mnie. Odebrał mi wszystko w co wierzyłam - zaczęła z lekkim niepokojem w głosie po czym gwałtownie wstała krzyżując ręce na piersi.
Odwróciła się do niego tyłem odgarniając kosmyk włosów za ucho.
-A ja nie jestem zła.. - dodała ciszej z lekkim przerażeniem.
-I tak w końcu David będzie musiał cię zabić. Lepiej już pójdę pewnie zaraz wróci. Nie będzie zachwycony moją wizytą - Lidia odwróciła się w stronę mężczyzny.
-Jakie kłamstwo powiedziała Nicole Davidowi? - zapytała patrząc w jego oczy.
Ich rozmowę przerwał dźwięk telefonu ze spodni Billa.
Odrzucił połączenie po czym spojrzał na dziewczynę.
-Że Sebastian ją zgwałcił.
-Skąd wiesz, że to kłamstwo?
-Bo w tedy był ze mną - odparł po czym wyminął ją.
Dziewczyna otworzyła buzię ze zdumieniem.
 Dogoniła go przy samych drzwiach tym samym zatrzymując.
 -Wiedziałeś o tym? Dlaczego nic nie powiedziałeś?
-Życie nie jest kolorowe Lidio. - gdy Bill otworzył drzwi oboje spojrzeli zaskoczeni na mężczyznę, który w nich stał. Szeroka czarna koszulka do tego luźne jeansowe spodnie.


-Witaj bracie - mruknął z uśmiechem warkocz, a Lidia przełknęła nerwowo ślinę.
Mężczyzna wszedł do środka po czym przeniósł wzrok na dziewczynę.
Ręką pogładził ją po włosach nie przestając się uśmiechać. Lidia wzięła głęboki oddech.
-Widzę, że się zaopiekowałaś nieproszonym gościem. - mruknął odwracając głowę w stronę brata.
-Więc co tu robisz Billy? - dodał, a z jego twarzy ani przez chwilę nie znikał uśmiech.
-Ja go tu zaprosiłam - mruknęła cicho dziewczyna patrząc w oczy swojemu oprawcy.
David spojrzał na nią zaskoczony. Bardziej chyba faktem tym, że się odważyła mówić.
Bill uśmiechnął się na ten widok po czym dodał
-Pamiętaj co mówiłem ci o tym wyglądzie. Nie wykorzystuj tego - David nie zareagował nawet  w tedy gdy Bill najzwyczajniej w świecie go wyminął i pozostawił ich samych. Był zbyt zdziwiony i zaskoczony by przejmować się teraz swoim braciszkiem.
 Lidia spojrzała odważniej w jego oczy.
-Po co? - zapytał z lekką irytacją w głosie.
-Chciałam cię zrozumieć David. A żeby to zrobić musiałam się czegoś o tobie dowiedzieć - oddaliła się lekko z niepokojem, gdy mężczyzna podszedł do niej bliżej.
-Jaja se robisz?
Już nie było odwrotu. Powie mu wszystko, niech ją zabije.
I tak to w końcu zrobi.
-Opowiedział mi większość historii. Najpierw o waszym ojcu narkomanie i ojczymie, który bił Billa. Potem jak stanąłeś w jego obronie i opuściłeś matkę. Jak cieszyłeś się, że umarli. Jak poznałeś Sebastiana, a potem Nicole. Jak was oboje uwodziła - choć głos jej mocno drżał nie przerwała ani przez moment.
 Nabrała więcej powietrza po czym spojrzała na mężczyznę.
-Jeśli chcesz mnie wkurwić jesteś blisko tej granicy - syknął z irytacją zaciskając dłonie w pięści.

Lidia westchnęła po czym podniosła na niego swój wzrok. 

Jeszcze jedno jakieś zdanie, 

a David nie wytrzyma. Wiedziała to, ale musiała się przekonać.

-Gdy zasypiam wyobrażam sobie, że kładziesz się tuż obok, że ustami dotykasz mojego nagiego ramienia i.. - zaczęła recytować słowa Nicole napisane w liście, ale David przerwał jej zbliżając się do niej i mocno popychając na ścianę. 

Lidia syknęła cicho z bólu, ale bardziej zdziwiło ją to, że zapamiętała każde słowo tego przeklętego listu.

-JAKIM PRAWEM RUSZAŁAŚ MOJE RZECZY!?! - ze wszystkich krzyków Davida jakie kierował do niej ten był chyba najgłośniejszy. 

Lidia oddychała ciężko, gdy jego ręce powędrowały na jej szyje i zacisnęły się dość mocno.

-Chciałam wiedzieć! - zawołała próbując nabrać powietrza.

 Mężczyzna zacisnął zęby ze złością.

-Wiedzieć co?!

-Czy na prawdę ją kochałeś. - spojrzała w jego oczy pełne złości i rozgoryczenia.

David oddychał głęboko nie rozluźniając ani przez moment uścisku.

-Już ci mówiłem, że twój pieprzony wygląd nie zmienia tego, że..

-Myślałam o tym co mi powiedziałeś. Kocham Cię. Na prawdę cię kocham David. Ale nie mogę być z tobą! Wiem, że chcesz znów przyjaźnić się z Sebastianem. - w jakiś dziwny sposób nie bała się wypowiadać dalszych słów innych listów. David uniósł brwi ze zdumieniem patrząc na nią.

Mówiła w ten sam sposób, nawet jeśli nie była autorką tych słów w jej ustach brzmiało to bardzo realnie.

-Przestań do cholery! - warknął, a Lidia złapała rękami jego dłonie gdy się jeszcze bardziej zacisnęły na jej szyi.

-Czy dane nam będzie kochać i nie ranić przez to innych? Kocham was obu - dodała cicho z mocno bijącym sercem. David zacisnął lewą rękę tym samym dając jej trochę zaczerpnąć powietrza. 

Zamachnął się, a dziewczyna zamknęła oczy. Była szansa, że ją zaraz pobije, ale tego nie zrobił. 

Uderzył obok w ścianę zostawiając tam krwawy ślad swojej dłoni. 

Lidia uśmiechnęła się lekko.

-Musiałam wiedzieć czy to zrobisz. - szepnęła cicho, a David spojrzał na nią z irytacją.

-Po co?

-Bo teraz wiem, że mnie nie skrzywdzisz. - mruknęła cicho patrząc w jego błyszczące tęczówki.

David nie odpowiedział. Wszystko zaczęło się komplikować. To nie tak miało być ....

***

Notka już jest nieco krótka, ale trudno :D

Następna w PIĄTEK :))

Mam nadzieje, że się podoba i zachęcam do komentowania. 

Pozdrawiam i udanego weekendu. ! :*